Japońskie klasyki: Toyota Celica. Cz. 1.

35 lat legendy- Toyota Celica.

Toyota Celica zadebiutowała w latach 70. i od razu stała się benchmarkiem dla sportowych samochodów. Przez 35 lat na rynku pojawiło się 7 generacji modelu, które biły rekordy sprzedaży.

Pierwsza generacja
Lata 70. przyniosły ze sobą nowo odkryte poczucie wolności. Ludzie zaczęli dostrzegać zmiany w ich nowoczesnym społeczeństwie — mniej godzin spędzonych w pracy oznaczało więcej czasu na wypoczynek i rozrywki.
W Ameryce zyskiwały na popularności samochody nazwane „pony car” reprezentowane przez legendarne już modele:

Ford Mustang, Chevrolet Camaro, Pontiac Firebird oraz Dodge Challenger. Ich charakter odzwierciedlał swobodę towarzyszącą tej dekadzie. Modele te łączyły sportowy charakter z użytecznością i praktycznością, które nie były dostępne w prawdziwych autach sportowych poprzedniego dziesięciolecia (jak np. Toyota 2000GT).

Właśnie w takich okolicznościach rozpoczęła się historia Toyoty Celiki. Możemy ją śledzić od pierwszych lat dekady, kiedy wprowadzono coupé 2+2, pomysł zapożyczony z wprowadzonej na rynek w grudniu 1970 r. Toyoty Cariny. Kolejny model w wersji liftback powstał w kwietniu 1973 r. Na projekt Celiki wpłynęły amerykańskie odpowiedniki samochodów sportowych.

Szczególną uwagę zwracały jakość i spójność produkcji, ponieważ był to pierwszy japoński samochód, do którego użyto nowoczesnej, automatycznej linii montażowej. Zapewniło to Celice przewagę nad konkurencją. Celem Toyoty było stworzenie auta, które osiągnie globalny sukces sprzedażowy. Był to jeden z pierwszych japońskich samochodów zaprojektowanych z myślą o komforcie osób wysokich.

Na rynku japońskim Celica była dostępna w różnych wariantach silnikowych — od silników serii T o pojemności od 1,4 do 1,6 l, po najsilniejszy silnik 2T-G o mocy 115 KM.

Toyota używała na rynku amerykańskim silników o pojemności 1,9 l znanych z modelu Corona, a samochody w Europie otrzymały silniki 1,6 l z serii T. W późniejszych latach wybór silników na świecie powiększył się o jednostki 2,0 l i 2,2 l z serii R (włączając najlepszą wersję 18R-G o mocy 147 KM). Ten model cieszył się największą popularnością w historii Celiki.

Priorytetem zespołu projektantów było stworzenie komfortowego i łatwego w prowadzeniu auta. Chcieli jednocześnie skonstruować samochód z niezależnym przednim oraz 4-wahaczowym tylnym zawieszeniem. Model GTV ze sportowym zawieszeniem, budowany jedynie dla japońskiego rynku, wzmocnił reputację sportowej sprawności Celiki dzięki licznym zwycięstwom w krajowych wyścigach. Natomiast osiągnięcia Celiki w europejskich rajdach samochodowych doprowadziły do powstania Toyoty Team Europe (TTE), a sukcesy w British Touring Car Championship (BTCC) utrzymywały sprzedaż w Wielkiej Brytanii na wysokim poziomie.

Druga generacja
W czerwcu 1977 r. milionowy egzemplarz Celiki zjechał z linii produkcyjnej, a sprzedaż cały czas była na wysokim poziomie. Dlatego też analitycy zastanawiali się, po co następca Celiki pierwszej generacji został ujawniony już 3 miesiące później. Zarząd Toyoty postanowił wprowadzić nową, drugą generację auta, która miała wyprzedzać swoje pokolenie.

W tym czasie projektanci Toyoty skupili się na intratnym rynku amerykańskim, zwiększając długość i szerokość nowego modelu. Celica stała się 5-osobowym samochodem, z lepszym wyposażeniem i większym komfortem. Dostępne były nadwozia coupé i liftback, lżejsze niż w poprzedniej generacji, pomimo większych rozmiarów samochodu.

W nowych samochodach rozszerzono i zaktualizowano wachlarz silników z serii T i R, ulepszonych zgodnie z nowymi regulacjami o ochronie środowiska.

Właściciele, którzy wymienili starą, ukochaną Celicę na nową, od razu poczuli się w niej bardziej komfortowo. Prasa motoryzacyjna zauważyła, że współcześni kierowcy często komentowali jej podobieństwo do pierwszej Celiki, ale nowy model był bardziej praktyczny, udoskonalony, z lepszą dynamiką jazdy.

Równocześnie Celica zmieniła się w samochód zdolny przemierzać kontynenty — co nie umknęło uwadze właścicieli. Dlatego, aby sprostać wzrastającej liczbie próśb o stworzenie mocniejszego auta, tj. wersji grand tourer (GT), Toyota wprowadziła 6-cylindrową Celicę Suprę.

Niecałe 2 lata po wypromowaniu Supry w Wielkiej Brytanii, w styczniu 1978 r. Celica otrzymała łagodny lifting, który wniósł nowoczesne elementy stylistyczne (prostokątne reflektory i nowy horyzontalny grill).

Oficjalne zapowiedzi zmian w Toyocie zbiegły się w czasie z wprowadzeniem modeli Griffith Sunchaser i Targa. Kabriolety z nadwoziem typu targa (zdejmowaną częścią sztywnego dachu), zbudowane dla Griffitha przez Astona Martina Tickforda w ilościach odpowiednio 12 i 8 egzemplarzy, dostarczono na rynek brytyjski. Ich porażka sprzedażowa mogła mieć wiele wspólnego z faktem, że Toyota już ogłosiła wejście na rynek trzeciej generacji Celiki.

Trzecia generacja
Kolejna Celica zawitała na japońskim rynku w lipcu 1981 r. ze świeżym, prostym, lecz aerodynamicznym projektem i otwieranymi reflektorami, które w tamtym czasie były ciągle popularne na rynku. Wyrazista estetyka zewnętrzna miała swoje odzwierciedlenie we wnętrzu pojazdu. Celica trzeciej generacji sprawiała futurystyczne wrażenie z cyfrowym panelem wskaźników oraz pierwszym na świecie systemem nawigacji, dostępnym w wybranych wersjach.

W Japonii klienci mieli do wyboru 20 różnych wersji samochodu (plus kolejnych 7 Celiki Supry), włączając w to pierwszą japońską masową produkcję turbodoładowanego silnika twin-cam.

W Wielkiej Brytanii model zadebiutował w lutym 1982 r. Liczba wersji do wyboru była mniejsza niż w Japonii, ale dodano do oferty wersję w tańszej specyfikacji ze sprawdzonym dwulitrowym silnikiem, dzięki czemu model stał się bardziej przystępny.

Decyzja TTE, by nadal używać Celiki drugiej generacji w wyścigach, przyniosła rezultaty w grupie 4 Rajdowych Mistrzostw Świata (WRC). Toyota uruchomiła wtedy kampanię promującą trzecią generację, pomimo spodziewanych zmian w przepisach sportów motorowych, które zapowiadały krótkie życie modelu.

W 1982 r. Celica wyposażona w silnik twin-cam zrobiła ogromne wrażenie, wygrywając pierwsze zawody i zapewniając Toyocie 5 miejsce w WRC. Następny rok przyniósł nową serię samochodów grupy B z warsztatów TTE o mocy 375 KM, bazujących na turbodoładowanych silnikach z japońskiego rynku. Trzecia generacja miała napęd na dwa, zamiast na cztery koła, mimo to osiągnęła 2. miejsce w pierwszym rajdzie wyjazdowym i została ogłoszona „Królem Afryki” po wygraniu trzech czwartych rund WRC na tym kontynencie w ciągu 4 lat.

Face lifting z sierpnia 1983 r. dał Celice elegancki wygląd, z otwieranymi reflektorami i zmienionymi światłymi tylnymi. Jednocześnie Toyota wprowadziła w Stanach Zjednoczonych wersję cabrio, stworzoną przez American Sunroof Company. Wersje cabrio Celiki nie były sukcesem, ale był to produkt, który scementował długą współpracę pomiędzy Toyotą i ASC.

Materiały prasowe producenta
Foto: arch. Toyota