Rodzinne kombi zostało stworzone z myślą o osobach, które ceniły sobie prostotę i urok konstrukcji Fiata 500, a jednocześnie potrzebowały dodatkowego miejsca na bagaże.
Po upływie 3 lat od zaprezentowania światu Fiata 500, do oferty podstawowego modelu dołączyła wersja o nazwie Gardiniera. Było to rodzinne kombi, które za sprawą składanej kanapy z tyłu w zaledwie kilka sekund można było przerobić w praktycznego vana. Dostęp do tylnego bagażnika umożliwiały otwierane na bok drzwi. Przestrzeń ładunkowa miała ładowność wynoszącą 200 kg. Tuż pod nią umieszczono silnik. Drugi, mniejszy bagażnik tradycyjnie znajdował się pod przednią pokrywą.
Samochód do słupka B był identyczny, jak w przypadku jego standardowej wersji. Wszelkie modyfikacje zaczynały się dopiero za przednimi siedzeniami. Większe nadwozie posiadało powiększone okna boczne, które posiadały system przesuwnych szyb. Wydłużony został też materiałowy panel dachu, którego produkcja pozwalała znacząco zaoszczędzić na drogich wtedy elementach z blachy.
Dostęp do znajdującej się z tyłu przestrzeni bagażowej umożliwiały otwierane na bok drzwi, które osadzono między dwoma podłużnymi kloszami świateł. Ich jednoskrzydłowa konstrukcja pozwalała na łatwiejszy dostęp do środka auta. Przestrzeń można było powiększyć poprzez złożenie tylnej kanapy. Wentylowany dzięki umieszczonym w słupkach C kratkom silnik umieszczono pod tylną podłogą. Była to dobrze znana, dwucylindrowa jednostka benzynowa o pojemności 499 cm³.
Wraz z upływem kolejnych lat, wygląd rodzinnego kombi nie ulegał zbytnim modernizacjom. Od 1968 roku samochód produkowany był też pod logiem Autobianchi. Praktyczna konstrukcja do samego końca produkcji posiadała drzwi typu “kurołapka”, które w zwykłej pięćsetce odeszły do przeszłości w połowie lat sześćdziesiątych. Jednym z większych konkurentów wozu był brytyjski Austin Mini Traveller.
Najrzadszą, jak i najdroższą Giardinierą była wersja Jolly Ghia z wiklinowymi siedzeniami oraz zdejmowanym dachem. W oparciu o praktycznie kombi powstała też dostawcza odmiana o nazwie Furgoncino, która zamiast podłużnych okien posiadała wstawki z blachy i często używana była przez właścicieli warsztatów samochodowych. „Większa pięćsetka” produkowana była aż do 1977 roku. Wiele tego typu samochodów wciąż można spotkać we Włoszech, gdzie są one w ciągłej eksploatacji.
Zdjęcia: Krystian Tomala, archiwum KlassikAuto.pl
