Kształt starego Fiata 500 kojarzy się niemalże każdemu z włoskim klimatem przepełnionym dobrą muzyką, wyśmienitymi makaronami, no i przede wszystkim chwytającymi za serce samochodami. Mały Fiacik ze słynnej fabryki w Mirafiori dostępny był także w specjalnej odmianie, która upodabniała go do eleganckich samochodów z końca lat sześćdziesiątych. Wersja ta z dumą nosiła przydomek „Lusso”, co po przetłumaczeniu oznacza słowo „Luksus”.
Popularna pięćsetka była ceniona przede wszystkim za niezwykle proste rozwiązania i niewysokie koszty utrzymania. Tuż po swojej premierze w 1957 roku stała się istną ikoną mody. Reklamowany przez uśmiechnięte Włoszki wóz szybko osiągnął hit sprzedażowy we Włoszech. Gdy konkurencja starała się stworzyć coś na wzór niezbitego bestselleru, Fiat 500 zaczął podbijać kolejne rynki, stając w szranki z Austinem Mini, Citroenem 2CV i Volkswagenem Garbusem. Po latach od swojego debiutu stała się tanim samochodem dla każdego. Jeździli nią naprawdę wszyscy. Choć podróże małym i dosyć głośnym środkiem transportu mogły niektórym dać się we znaki, małe Fiaty często zjeżdżały cały kontynent Półwyspu Apenińskiego – od samych gór po gorącą Sycylię.
Końcówka lat sześćdziesiątych do dzisiaj wspominana jest jako okres zamiłowania do dobrego stylu i smaku. Chromowane dodatki, skórzane obszycia foteli eleganckie kolory nadwozia były więc na porządku dziennym takich marek jak Lancia czy Alfa Romeo. Produkowana wówczas na równi z nowocześniejszym Fiatem 850 pięćsetka zostawała nieco w tyle ze swoim designem. Zarząd włoskiego koncernu postanowił więc wdrążyć do sprzedaży wersję Fiata 500, która zawierałaby w sobie pewnego rodzaju powiew luksusu i prestiżowego przemieszczania się. Tak właśnie powstał Fiat 500 Lusso, który był również ostatnią wersją kultowej konstrukcji. Debiut specyfikacji Lusso przypadł na wrzesień 1968 roku. Pierwszą rzeczą jaka rzucała się w oczy po pierwszym spotkaniu z odmienioną 500-tką były chromowane zderzaki, które wyposażone zostały w wystające osłony z przodu jak i z tyłu. Podobnym dodatkiem charakteryzowały się przeznaczone na rynek francuski Mini. Zagięta rura nie tylko dodawała stylu, ale chroniła też sam zderzak przed typowymi dla dużych miast obcierkami. Zestaw czterech błyszczących dekielków również trafił na wszystkie koła obite w opony radialne nowego typu. Chromowane nakładki zyskały też rynienki odpływowe znajdujące się w górnej części karoserii wozu. Samochody te dostępne były też w określonej kolorystyce karoserii. Najbardziej popularnymi barwami był elegancki granat oraz pomarańcz delikatnie przechodząca w róż zwana jako „Coralo Rosoo”.
Środek, choć wciąż o tych samych rozmiarach, został wzbogacony o nowe obszycia foteli i boczki drzwi najczęściej występujące w karmelowym kolorze. Z podłogi zniknęła dotychczasowa guma, a w jej miejsce trafiły skrojone na miarę dywaniki. W drzwiach znalazła się przepastna kieszeń na mapy lub dokumenty. Przeprojektowano również klamki, które z pamiętających lata pięćdziesiąte uchwytów zmieniły się w o wiele prostsze w obsłudze, intuicyjne elementy wyposażenia wnętrza. Dla wielu pasjonatów tego modelu na minus mógł okazać się nowy typ deski rozdzielczej. Nie miała już ona tego samego klimatu co dawniej, gdyż została wykonana z plastiku, a okrągły prędkościomierz zastąpiono nieco większym. Miało to na celu zminimalizowanie refleksów, które mogły być niebezpieczne dla kierowcy. Niezwykle cienkie koło kierownicy również zostało zastąpione nowszą kierownicą ze sportowymi przetłoczeniami i czerwonym emblematem pośrodku. Ostatnim z bardziej widocznych modyfikacji było zastosowanie pionowego emblematu pośrodku pasa przedniego.
Bez zmian został jednak otwierany, brezentowy dach, którego historia powstania wiązała się z oszczędnością blach na jaką zdecydowali się konstruktorzy Fiata jeszcze w 1957 roku. Guma przedniej i tylnej szyby otrzymała jednak chromowaną listewkę. Identyczną jak u poprzednika rzeczą był popularny silnik o pojemności 499 cm3 i mocy zaledwie 18 KM, którego dźwięk i możliwość naprawy w każdych warunkach wciąż dawały wiele frajdy swoim użytkownikom. Tanie jak barszcz części mechaniczne były bliźniacze z występującymi w odmianie 500 F.
Proste konstrukcyjnie silniki potrafiły wytrzymać nawet spore przebiegi.
Sprzedaż Fiata 500 Lusso trwała zaledwie 4 lata. W 1972 roku na rynku pojawił się Fiat 126, który bardziej sprawdził się w polskich warunkach, niż na zachodnioeuropejskich drogach – jak zakładali to Włosi. Zwykła 500-tka była produkowana do 1975 roku.
Jakie są ceny tych modeli Fiata 500L? Ceny w Niemczech w Euro:
500L (Luxus), rok prod.: 1968-72, 0,5l, 18 KM:
Stan 1: 13 000
Stan 2: 9 000
Stan 3: 5 000
Stan 4: 2 000
Stan 5: 800
Wzrost wartości w ciągu ostatnich 5 lat: 2%
Zdjęcia: Krystian Tomala, archiwum KlassikAuto.pl
