Włoska szpada: Lamborghini Espada.

Lamborghini kojarzy się jednoznacznie z ekskluzywnym, pięknym, sportowym autem. Ale Ferruccio Lamborghini chciał zaproponować sportowe auto, w którym swobodnie mogły by podróżować cztery dorosłe osoby. Pogodzenie tych dwóch, na pierwszy rzut oka, przeciwności zostało zlecone  projektantowi Marcello Gandiniemu z Bertone.

Auto zostało zaprezentowane w 1968r. na Międzynarodowym Salonie Samochodowym w Genewie. Lamborghini Espada budziło skrajne emocje. Sprzedano ich 1226 sztuk a produkowano zaledwie na przestrzeni roku, pomiędzy 1968 a 1969r. Auta drugiej serii S II – 400 GTE zadebiutowały na Salonie w Brukseli w 1970 roku. Ich sylwetki pozostały niezmienione, dokonano tylko niezbędnych „poprawek” technicznych.

Charakterystyczna jest niska, sportowa sylwetka – auto ma zaledwie 119 cm wysokości i wyjątkową długość – 467 cm. Niezwykle futurystyczna sylwetka z dość mocno zarysowanymi liniami i imponujące rozmiary nie każdemu się podobały, jednak zadanie powierzone projektantowi zostało osiągnięte. Na tylnej, dzielonej, kanapie wygodnie mogą podróżować dwie osoby. Prawie dwa metry szerokości zapewnia wygodę we wnętrzu, które jest mocno doświetlone dużymi, szklanymi powierzchniami szyb.

Uwagę zwraca też bagażnik o pojemności 280 l.  Luksusowe wykończenie, gdzie dominuje naturalna skóra i drewno, nie dziwi w Lamborghini podobnie jak regulowane zawieszenie, automatyczna skrzynia biegów, czy hamulce tarczowe na czterech kołach. Przestronne wnętrze osiągnięto przesuwając jednostkę napędową o 7,9 cali do przodu.

Z zewnątrz uwagę zwracają dwa stożkowe wloty powietrza, które mają za zadnie chłodzić kabinę, ozdobne listwy i chromy. Auto napędza silnik V12 o pojemności prawie 4 litrów. Chłodzenie wspomaga wielki przedni wlot powietrza i kilka mniejszych w linii bocznej auta.

Espada w przeciwieństwie do innych Lamborghini wykonana została ze stali. Waga jednak w stosunku do wielkości auta była na dobrym poziomie – 1480 kg, co zapewniało przyspieszenie na poziomie 6,5 sekundy przy mocy 325 KM i prędkość maksymalną 241 km/h. Pojemność zbiornika paliwa – 93 litry, który zasilał sześć dwugardzielowych gaźników Webera zamontowanych po bokach głowicy.

Seria druga nieco „przytyła” i łączna masa wynosiła już 1700 kg, ale zachowano dobre osiągi. Zwiększono kompresję dzięki czemu wzrosła moc do 350 KM i  prędkość maksymalna do 250 km/h.

Seria III pojawiła się pod koniec  1972 roku. Znów z kilkoma drobnymi przeróbkami wnętrza, kokpitu i panelu sterującego. Zmiany objęły także jednostkę napędową, która teraz osiągnęła imponującą moc 365 KM .

Produkcja dość szybko została porzucona. Było to następstwem kryzysu paliwowego lat siedemdziesiątych a także brak nabywców na ekstrawaganckie, sportowe auta dla czerech osób.