Niemiecka fantazja? – Amphicar.

To jedyna dostępna, cywilna amfibia, którą można było kupić na zasadach komercyjnych. Liczne obostrzenia i przepisy techniczne, różne dla pojazdów wodnych i drogowych, czynią Amphicara unikatem.

Produkowane były od początku lat sześćdziesiątych do 1968 roku. Produkcję ogółem szacuje się na 4500 sztuk, najwięcej wyeksportowano do USA (co najmniej 3700 sztuk). Do dzisiaj zachowało się około 500 sztuk z czego 87 jest w Europie.

Auto jest całkowicie wodoszczelne,  ale wykonane ze stali nie jest odporne na rdzę, przed którą zabezpieczały specjalne farby i woski.  Firma korzystała z gotowych podzespołów a wiele powiązań z producentami wpłynęło na liczne podobieństwa rozwiązań  m. in.  do samochodów z fabryki Borgwarda (Isabella).

Silnik 4-cylindrowy, umieszczony jest z tyłu, taki sam jak w Triumphie Herald  (1147ccm, 43 KM). Napęd przenoszony jest na tylne koła.  Amphicar jest w stanie  osiągnąć ponad 70 mil na godzinę na drodze i 8 węzłów na wodzie. To bardzo przyzwoite osiągi jak dla europejskiego samochodu lat 60-tych i komfortowego przemieszania na wodzie.

Zachowuje typowy charakter piknikowego, turystycznego auta. Produkowane tylko w wersji kabriolet oferowane były w czterech kolorach: Beach White, Regatta Red, Lagoon Blue i Fjord Green (Aqua).

W wodzie przemieszcza się za pomocą dwóch śrub z tworzywa umieszczonych na wysokości tylnych kół. Specjalny, podwójny napęd drogowy i wodny został zbudowany przez Hermes’a (Porsche 356). Pozwala on sterować i używać koła i śruby osobno lub jednocześnie.

Wiele z układu hamulcowego i zawieszenia pochodzi z Mercedesa. Napęd na koła przenoszony jest za pomocą 5 biegowej (z wstecznym) skrzyni biegów, podobnej do tych z VW Garbusa. Napęd wodny jest unikalny dla Amphicaru wyposażony w pojedynczy bieg do przodu i wsteczny.

Ciekawostką jest to, że w wodzie przednie koła pełnią rolę sterów oraz fakt, że Amphicar ma najwyższe tylne skrzydła o 1 cal większe niż Cadillac ’59! Amphicar pokonał ciężkie przeprawy morskie: z Afryki do Hiszpanii, z San Diego do Cataliny (wyspa u wybrzeży Stanów Zjednoczonych w stanie Kalifornia) i z Anglii do Francji.

Dzięki swojej unikalnej konstrukcji zachowaniem na drodze przypomina auta z napędem 4×4 – 10 calowy prześwit, zupełnie płaskie podwozie i wąskie tylne koła zapewniają doskonałą przyczepność.

W 1967 roku firma Amphicar została własnością grupy Quandt z pakietem kontrolnym BMW. Jednak już rok później fabryka w Berlinie została definitywnie zamknięta. Pozostałe zapasy niewykorzystanych części zostały kupione przez firmę  (Hugh Gordon Import ) Hugh Gordona z Sante Fe Springs w Kalifornii, który został oficjalnym i jedynym dystrybutorem części zamiennych dla Amphicarów na świecie.