Na zawody
W 1910 roku Ettore Bugatti zbudował pięć sztuk T13 z dwoma wałkami rozrządu, czterema zaworami na cylinder i podwójnymi gaźnikami. Moc 30 KM była aż nadto wystarczająca dla małego i lekkiego pojazdu. Jeden z nich zajął drugie miejsce w GP Francji (1911). W wyścigu 24h Le Mans walczył ze znacznie większymi rywalami. W byłym imperium austro-węgierskim zainteresowanie sportowymi samochodami Bugatti było duże, o ile nie kupowano ich wyłącznie do wyścigów. Mówi się, że sprzedano około 26-30 sztuk T13 (nie licząc repliki), 9 sztuk T15, jedną sztukę T17, 10 samochodów T2 i 32 Bugatti T32. Na terytorium Czechosłowacji użytkowano również około 12 sztuk T13, jednego lub dwóch T15, jednego T17, 9 sztuk T22 i 24 samochody T23. Wystawiona Brescia pochodzi z 1921 roku. Ma silnik czterocylindrowy o pojemności 1453 ccm, najwyższą moc 50 KM i rozpędza się do 125 km/h.
Typ: T13 “Brescia”
Rok produkcji: 1914–1926
Liczba cylindrów: 4
Pojemność silnika: 1453 ccm
Moc: 50 KM
Prędkość maksymalna: 150 km/h
Ilość wyprodukowanych sztuk: 340
Brescia i inne zawody sportowe
Prestiżowy Coupé International des Voitures w 1914 roku został odwołany z powodu zbliżającej się wojny. Przygotowane T13 musiały stać bezczynnie. Czekały do 1920 roku, kiedy wyścig został przywrócony w postaci prestiżowego Voiturette Grand Prix. Został zorganizowany na nowym torze na północy Le Mans. Fabryka Bugatti zarejestrowała trzy T13. Pierre de Vizcaya poddał się po dwudziestu okrążeniach z powodu awarii silnika, wygrał jego kolega – Ernst Friderich. Następnie organizatorzy zdyskwalifikowali go za nieupoważnioną pomoc, ponieważ Ettore podczas postoju wyjął zatyczkę chłodnicy z jego samochodu (zgodnie z przepisami tylko wyznaczony zespół mechaników może pracować przy samochodzie). Baccoli zajął piąte miejsce. W 1921 r. zmieniono przepisy, co pozwoliło Bugattiemu przewiercić szesnastozaworowe silniki na pojemność 1453 ccm. Każdy cylinder miał dwie świece zapłonowe.
Edycję 1921 Voiturette Grand Prix zorganizowano w Brescii. Znacznie przebudowane T13 zajęły pierwsze cztery miejsca (w kolejności Friderich, De Vizcaya, Baccoli i Marco) – i w ten sposób powstał jego przydomek. Kolejne sukcesy nadeszły w Brooklands, w Hiszpanii, na TT Man i w wielu innych miejscach.
Jeśli ktoś uważa, że sponsoring jest nowoczesnym wynalazkiem, nie ma racji. Raymond Mays kupił dwa egzemplarze Brescii T13, nazywając je Cordon Bleu i Cordon Rouge. Brały udział w zawodach ze wsparciem… szampana. Czterocylindrowe silniki Bugatti przeszły fazę rozwoju. Z T13 dzięki rozstawowi osi 2400 mm, innej chłodnicy i tylnemu zawieszeniu powstało T15. T17 pokryło się z T15 z wyjątkiem rozstawu osi 2550 mm, T22 stanowi rozszerzenie T15 z większą karoserią, owalną chłodnicą i innymi tylnymi sprężynami. T23 było dwuzaworowym T15 z owalną chłodnicą. Do okresu powojennego należą wspomniane Bugatti T13 Brescia i T23 Brescia Tourer, które zostały zaprojektowane do podróżowania, ale wykorzystywały zalety silników czterozaworowych. Bugatti zbudowało ponad 2000 samochodów z tego typu silnikami.
Źródło: Silesia Supercars – wystawa Bugatti 10-31 października 2019 r.
