Czy samochód może swoim wyglądem przypominać byka?
Ten przeżuwacz jest chyba słabo kojarzony z szybkimi, luksusowymi autami, a jednak. Ferrucio Lamborghini upodobał sobie to zwierzę i przeniósł wizerunek byka na samochód dosłownie i w przenośni.
Każdy samochód Lamborghini ozdabia tarcza z wizerunkiem rozjuszonego byka. Imiona sławnych byków stały się nazwami modeli samochodów. Wykorzystywano także nazwy „byczych” akcesoriów – szpada do zadania śmiertelnego ciosu – Espada (opisana w Klassikauto), ale właściciel marki poszedł dalej i dał motoryzacji samochód przedstawiający byka – Lamborghini Miura.
Miura została pierwotnie opracowana przez zespół inżynierów Lamborghini pod nazwą P400. Głównym projektantem był Marcello Gandini, który w opozycji do założeń Ferruccio zaproponował duży samochód sportowy, który mógłby wygrywać na torze i poruszać się po drodze.
Po raz pierwszy to cacko zostało zaprezentowane w 1965 roku na Auto Show w Turynie, ale była to jedynie karoseria. Debiut auta odbył się w Genewie w 1966 roku, gdzie zebrało wiele pochwał a ludzie ze świata motoryzacji byli pod wrażeniem zastosowanych rozwiązań konstrukcyjnych i stylizacji nadwozia. Za stylizację odpowiedzialny był Bertone, a pokaz skrywał pewną tajemnicę. Auto zostało ukończone zaledwie kilka dni przed Motor Show, a żaden z inżynierów wcześniej nie sprawdził czy silnik zmieści się w komorze.
Zobowiązani do pokazania samochodu, postanowili wypełnić komorę silnika balastem i trzymać przez cały czas trwania targów zamkniętą maskę, jak to już raz zrobili trzy lata wcześniej podczas debiutu 350GTV. Szef sprzedaży Sgrazi miał odwracać uwagę członków prasy motoryzacyjnej od chęci zobaczenia jednostki napędowej P400.
Biorąc przykład z Mini, w Lamborghini zaprojektowali silnik i skrzynię biegów w jednym segmencie ze wspólnym smarowaniem. Auto otrzymało komercyjną nazwę Miura nawiązującą do rodzaju walki byków.
Model produkcyjny P400S znany jako Miura S wyposażono w elektryczne szyby, jasne, chromowane wykończenia wokół okien zewnętrznych i reflektory, większe kolektory dolotowe silnika oraz dodatkowe 20 KM (15 kW, 20 KM). Dopracowano także inne drobne szczegóły (m.in. zmiana dźwigni zapalniczki i wycieraczek).
Najbardziej znanym modelem była Miura SV (P400SV), która otrzymała dodatkowe 15 KM (11 kW, 15 KM), do 385 KM (283 kW, 380 KM). Skrzynia biegów miała już odrębne smarowanie od systemu smarowania silnika, co pozwoliło na wykorzystanie odpowiednich rodzajów oleju do skrzyni biegów i silnika. Zastosowano szersze – 9-calowe (230 mm) tylne koła.
A gdzie, tu „byczy wygląd”?
Miura z założenia miała przypominać byka i rzeczywiście patrząc na auto od przodu można dostrzec charakterystyczne cechy – duże oczy, reflektory z wianuszkiem „rzęs” , wyloty powietrza w kształcie byczych rogów i cecha charakterystyczna: tylko jedno lusterko, które nawiązuje do byczej kity/chwosta.
Charakterystyczną cechą SV był brak „rzęs” wokół reflektorów.
Miurę produkowano też w wersjach: P400 Jota, P400 SV/J, Roadster, P400 SVJ Spider. Łącznie wyprodukowano (P400, S i SV) 763 sztuk, prędkość maksymalna wynosiła 276 km/h a przyspieszenie od 0 do 100– 6,7 sek.
W 2006 roku zaprezentowano model koncepcyjny Miury dla uczczenia jej 40 rocznicy powstania. Było co świętować, bo Miura stała się „flagowym” modelem Lamborghini, która odmieniła los firmy. Produkowana do 1973 roku, kiedy to w 1974 roku jej godnym następcą został Countach zaprojektowany w burzliwych dla spółki czasach ale to już zupełnie inna historia. cdn.
